Pogrzeb... po brazylijsku
To bylo takie moje marzenie: zobaczyc wszystkie etapy zycia brazylijczykow: narodziny, slub, pogrzeb. Tylko, ze nie spodziewalam sie ze to marzenie spelni sie w tak okrutny sposob.
Nathalia miala 24 lata. Byla moja host-siostra. Zostawila po sobie 3-letnia coreczke, Ane Julie i meza. Pewnego dnia zasnela w domu swoich rodzicow i juz sie nie obudzila. Znajoma psycholog powiedziala ze ludzie przed 30 rokiem zycia umieraja za pierwszym impulsem.
Pogrzeb byl calkiem ateicki. Zamiast ksiedza przemowe (a raczej okrzyk rozpaczy) wyglosil kuzyn. Nie bylo mowy o zadnych eleganckich strojach czy klasycznym czarnym kolorze. Trumne niosl hip-hopowiec z odrocona do tylu czapka z daszkiem, a ojciec z mezem przyszli w dresach i havaianach (japonki).
Grob byl bardzo plytki- niecaly 1 metr. Na grobach oprocz kwiatow byly niewielkie, przypominajace domki, oltarzyki na figurki swietych i Marii. Nie widzialam zadnego krzyza. Nie bylo mowy o zadnej mszy, czy pocieszeniu. Tylko chaotyczna rozpacz calej- dosc licznej rodziny. Trzeba im to przyznac- stawili sie wszyscy. Dla brazylijczykow rodzina jest najwazniejsza.
It was my little dream: to see the life of the brasilian people since beginning to the end: being born, wedding, funeral. But I would expect, that this dream would come true in such a cruel way.
Nathalia was only 24. She was my host-sister. She left 3-year old daughter and husband. One day she fall asleep in her parents house, and she never walk up. My friend, psychology, said once: people before 30 die with first impulse.
The funeral was quite atheic. Instead of the prist the speach (or the scream of pain) was given by the cousin. There was no elegant clothes, or classical black colour. Hip hop guy with baseball cup was holding the coffin. Father and husband came in trucksuits and flipflaps.
The grave was very shallow- less than a metre. On the graves there were flowers and tiny houses- altars of Saint Mary. I haven't seen any cross. There was no mass or comfort. Just chaotic despair of quite a big family. I must admit- they were all there. For brasilians family is the most important.
Nathalia miala 24 lata. Byla moja host-siostra. Zostawila po sobie 3-letnia coreczke, Ane Julie i meza. Pewnego dnia zasnela w domu swoich rodzicow i juz sie nie obudzila. Znajoma psycholog powiedziala ze ludzie przed 30 rokiem zycia umieraja za pierwszym impulsem.
Pogrzeb byl calkiem ateicki. Zamiast ksiedza przemowe (a raczej okrzyk rozpaczy) wyglosil kuzyn. Nie bylo mowy o zadnych eleganckich strojach czy klasycznym czarnym kolorze. Trumne niosl hip-hopowiec z odrocona do tylu czapka z daszkiem, a ojciec z mezem przyszli w dresach i havaianach (japonki).
Grob byl bardzo plytki- niecaly 1 metr. Na grobach oprocz kwiatow byly niewielkie, przypominajace domki, oltarzyki na figurki swietych i Marii. Nie widzialam zadnego krzyza. Nie bylo mowy o zadnej mszy, czy pocieszeniu. Tylko chaotyczna rozpacz calej- dosc licznej rodziny. Trzeba im to przyznac- stawili sie wszyscy. Dla brazylijczykow rodzina jest najwazniejsza.
It was my little dream: to see the life of the brasilian people since beginning to the end: being born, wedding, funeral. But I would expect, that this dream would come true in such a cruel way.
Nathalia was only 24. She was my host-sister. She left 3-year old daughter and husband. One day she fall asleep in her parents house, and she never walk up. My friend, psychology, said once: people before 30 die with first impulse.
The funeral was quite atheic. Instead of the prist the speach (or the scream of pain) was given by the cousin. There was no elegant clothes, or classical black colour. Hip hop guy with baseball cup was holding the coffin. Father and husband came in trucksuits and flipflaps.
The grave was very shallow- less than a metre. On the graves there were flowers and tiny houses- altars of Saint Mary. I haven't seen any cross. There was no mass or comfort. Just chaotic despair of quite a big family. I must admit- they were all there. For brasilians family is the most important.
Komentarze
Prześlij komentarz